Tomasz Knopik
Jestem absolwentem Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II. Sześcioletni okres studiów spędziłem rozdarty między Instytutem Psychologii a Wydziałem Filozofii, kończąc w rezultacie obydwa. Ku mojemu zaskoczeniu okazało się jednak, że ten typ „rozdarcia” w pewnym momencie przekształcił się w silną „spoinę”.
Studiując w Akademii Artes Liberales i Kolegium MISH próbowałem znaleźć interdyscyplinarny obszar badań, który pozwoliłby mi połączyć zainteresowanie psychologią filozofią. Po wielu mniej lub bardziej udanych podejściach (np. uwarunkowania demokracji dialogicznej, psychologiczne i epistemologiczne wyznaczniki polegania na autorytecie, estetyczne a psychologiczne kryteria twórczości) znalazłem temat, który nie tylko mnie pasjonuje, ale ma całkiem nowatorski charakter i wypełnia tak pieczołowicie przez młodych badaczy poszukiwaną „niszę”. Pod okiem prof. Andrzeja Sękowskiego (mojego wieloletniego tutora wewnętrznego w ramach Akademii Artes Liberales i Kolegium MISH) jako uczestnik studiów doktoranckich w Instytucie Psychologii KUL zajmuję się operacjonalizacją wybitnie filozoficznego konstruktu, jakim jest mądrość. Moje eksploracje zorientowane są głównie wokół zagadnienia dobrostanu i wiedzy o dobrostanie (sedno tkwi w pytaniu: jakie zmienne osobowościowe i poznawcze odpowiedzialne są za w pełni satysfakcjonujące życie?).
Patrząc z perspektywy absolwenta Akademii doceniam przede wszystkim niezapomniane, wielce pouczające (głównie życiowo) spotkania z innymi jej studentami. Bez nich być może nie padłyby te pytania, które paść powinny… Poza tym prawo „posiadania” tutora pozwala zbliżyć się do wielkich umysłów (w moim przypadku oprócz prof. Andrzeja Sękowskiego byli to prof. Teresa Pękala z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie oraz prof. Jolanta Żelazna z Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu) i niejako w świetle ich aureoli świadomie kształtować swoje ścieżki badawcze, a nie raz i życiowe.
Myślę, że ciekawym pomysłem wzbogacającym ofertę programu AAL mogłyby stać się wspólne interdyscyplinarne projekty badawcze realizowane przez kilku studentów z różnych ośrodków naukowych pod opieką wybranych przez nich tutorów. Pozwoliłoby to wydobyć i rozwinąć ogromny potencjał tkwiący w środowisku Akademii i jednocześnie potwierdzić, że słowo „środowisko” nie jest użyte w tym zdaniu przypadkowo.
