Prof. dr hab. Andrzej Z. Makowiecki
Historyk literatury, emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego i Akademii Teatralnej. Zajmuje się historią literatury okresu pozytywizmu, Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego, w swoich badaniach często uwzględnia perspektywę socjologii literatury. Wyznaje zasadę, że po gmachu kultury nie należy się poruszać jak po świątyni i z miną wyższego wtajemniczenia, ale spacerować (nawet z rękami w kieszeniach) jak po własnym, niby znanym, ale odkrywanym ciągle na nowo domu. Jest autorem książek: Młodopolski portret artysty (1971), Tadeusz Żeleński (Boy) (1974), Trzy legendy literackie Przybyszewski – Witkacy – Gałczyński (1980), Młoda Polska (1981), Wokół modernizmu. Szkice (1985), Słownik postaci literackich (2000), także autorem lub współautorem kilku podręczników literatury dla liceów i studentów polonistyki. Rezerwując sobie prawo do gustu nieco staroświeckiego, ceni sobie z autorów obcych Marcela Prousta, Hermanna Hessego i Jorge Luis Borgesa, z rodzimych: Wacława Berenta, Tadeusza Boya-Żeleńskiego, Stanisława Ignacego Witkiewicza i Andrzeja Kuśniewicza.
Po marcu 1968 odbywał ideologiczną kwarantannę na białostockiej Filii Uniwersytetu Warszawskiego, na stołeczną polonistykę powrócił w 1981 i kierował Zakładem Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski przez dwadzieścia lat. Ostatnie lata aktywnej działalności poświęcił pracy w Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych UW. Pełnił ( kosztem pracy naukowej) wiele funkcji organizacyjnych, m.in. dyrektora Instytutu Filologii Polskiej na Filii UW w Białymstoku ( 1980-1981),prodziekana do spraw studenckich Wydziału Polonistyki UW ( 1984-1987), dyrektora Instytutu Literatury Polskiej Wydziału Polonistyki UW (1987-1993), dziekana Wydziału Wiedzy o Teatrze PWST (1989-1993), przewodniczącego Zespołu Nauk Humanistycznych w Komisji Ekspertów przy Ministrze Edukacji Narodowej (1995-2001), zastępcy dyrektora do spraw studiów i studentów w Kolegium MISH UW (1996-2005). Jest członkiem Rady Akademii Artes Liberales od chwili jej powstania. Wypromował 23 doktorów i kilkuset magistrów.